天哪！我第一次发现自己是这么的傻！”这是怎么回事？早上醒来，当我睁开朦

天哪！我第一次发现自己是这么的傻！”这是怎么回事？

早上醒来，当我睁开朦胧的睡眼，再一次检查昨天完成作业的情况时，我发现英语老师要求的背课文和预习作业竟没完成，我可真是倒霉呀！肯定是因为昨天我玩儿电脑游戏时间太久了，所以忘了做了。我赶紧穿上了衣服，把作业塞进书包，不敢让妈妈看见。匆忙吃了几口面包、喝了一口牛奶，我急急忙忙穿上鞋，忐忑不安地向学校跑去，再也没有平时和同学说说笑笑的心情了。

我坐在教室里心里像揣着一只小兔似的，七上八下、心神不宁。尽管是冬天，我头上还是冒出了汗，就怕老师说要检作业。“铃……铃”，下课了，我熬过了第一节语文课，下一节就是英语课了。我没心思出去玩儿，也不好意思复习，怕同学们笑话我。

开始上课了，原来老师那温柔的面孔和甜美的声音，此时却让人感到很严厉。我低着头不敢看老师的眼睛，生怕老师向我提问。我担心的事情还是发生了，老师第一个就叫到了我，我脑子“嗡”地一声就炸开了、脸也红了、两腿直发软，好像要瘫倒在座位上。我不知怎么办才好，真想找个地洞钻进去。此时奇迹发生了，我的嘴不由自主地说起话来，正是老师让背的课文，不但一个字都没错，而且倒背如流。老师满意地点了点头，又说：“课文背得不错，那你再读读我让预习的课文吧。”我拿起课本一看，天哪！我现在大字不识一个，这回肯定要难堪了，悲呀！奇迹又发生了！我的嘴再一次不听使唤地说起话来，读的内容正是老师要求预习的课文。老师非常惊讶的看着我说：“发音标准、朗读流利，你的进步太大了，同学们都应向你学习！”同学们都鼓起掌来，此时我还满头雾水，不知不觉中我已是一名天才了。

結果 (馬來文) 1:

oh tuhan! Saya mendapati diri saya untuk kali pertama akan jadi bodoh! "Apakah ini?Bangun pada waktu pagi, Bilakah saya membuka mata saya mengantuk yang berjerebu, sekali lagi apabila kerja telah selesai semalam, saya mendapati bahawa Guru Bahasa Inggeris diminta untuk membaca teks dan preview kerja tidak selesai, saya adalah daripada nasib! Mestilah kerana semalam saya bermain permainan komputer terlalu lama, jadi terlupa untuk melakukan. Saya dengan pantas meletakkan pakaian saya, tersorok ke dalam beg kerja, takut untuk membiarkan ibu saya lihat. Terburu-buru untuk makan sedikit sedutan roti, minum susu, saya hurriedly meletakkan Kasut, nervously berlari ke sekolah, tiada lagi normal dan pelajar-pelajar yang ketawa mood.Saya duduk di dalam bilik darjah seolah-olah dia membawa arnab kecil, Rama-Rama dan buruk kesenangan. Walaupun musim sejuk, Khan datang ke kepala saya adalah, takut guru dikatakan pemeriksaan. "Bell...... Bell ", selepas kelas, saya dibuat melalui pengajaran Bahasa pertama, Bahagian seterusnya adalah untuk kelas Bahasa Inggeris. Saya dalam mood tiada untuk keluar dan bermain, dan juga malu kajian, pelajar-pelajar yang ketawa pada saya.Kelas, guru lembut wajah dan suara yang manis, tetapi orang-orang yang sangat ketat. Saya tidak melihat mata guru dengan kepalanya, kerana takut bahawa guru-guru tanya saya soalan. Saya bimbangkan perkara-perkara yang akan berlaku, dan guru pertama ditauliahkan kepada saya, kepala saya "buzz" dengan letupan, muka merah, kakinya lemah, merosot di kerusinya. Saya tidak tahu apa yang perlu dilakukan, saya benar-benar ingin mencari lubang melalui. Maka keajaiban yang berlaku, bercakap dengan mulut saya secara sukarela, ialah guru memberitahu di belakang teks, bukan hanya satu perkataan, Ya, dan ke belakang. Guru mengangguk kepuasan, berkata: "teks oleh hati baik anda membaca saya pratonton teks. "Saya memilih buku rupa, Oh Tuhan! Saya buta huruf, ini mesti telah benar-benar menjadi malu, sedih! Mukjizat berlaku! Saya bercakap mulut untuk sekali lagi tidak bekerja, membaca, guru diminta untuk pratonton kandungan teks. Guru melihat saya terkejut: "standard sebutan, kefasihan membaca dan kemajuan anda adalah terlalu besar, pelajar perlu belajar dari anda! "Pelajar-pelajar yang clapped, aku pula menuju kabus pada masa ini, sebelum saya adalah seorang yang bijak.